FAZIL AHMET AYKAÇ

(1884-1967)
Şâir ve yazar. İstanbul’da doğdu. Mutasarrıf Mehmed Ce­mal Bey’in oğlu. ilköğrenimini Nümûne-i Terakki Mektebi’n-de yaptı. Gümüşhane Rüştiyesi ile Musul idâdîsi’ni bitirdi. İstanbul’da Fransız Lisesi’nden mezun olduktan sonra Pa­ris Siyasî İlimler Fakültesi’ne kaydoldu. Bu okula mektupla devam etti ve tamamladı. Ayrıca özel olarak Arapça ve Fars­ça öğrendi. Fransızca, Türk edebiyatı ve pedagoji öğret­menliği, Elâzığ milletvekilliği yaptı (1927-1938). istanbul’da öldü.
Fecr-i Âti edebî topluluğunun üyelerindendi. 1908’den sonra çeşitli dergi ve gazetelerde türlü konularda makale­ler, mizahî yazılar yazdı. Tanin gazetesinde neşrettiği miza­hî şiirleri onu mizah edebiyatımızın ustaları arasına kattı. Şiirlerinde Dîvan şâirlerinin üslûp ve tekniğinden faydalan­dı.

Eserleri:

 1. Dîvançe-i Fâzıl (1913, şiirler), 2. Harman Sonu (1919, şiirler), 3. Kırpıntı (1924), 4. Şeytan Diyor Ki (1927, sohbet, makale vs.), 5. Tarih Dersi (1928).