Mehmet Celal

MEHMED CELÂL (1867-26.1. 1912)
Şair, yazar. İstanbul’da doğdu. Ferik Hakkı Paşa’nın oğlu­dur. Düzenli bir öğrenim görmedi. Kendi kendini yetiştirdi Memurluk ve öğretmenlik yaptı. İçkiye düşkünlüğü sebe­biyle perişan bir hayat yaşadı. İstanbul’da öldü. Yeni kapı Mevlevîhânesl Mezarlığı’na gömüldü.
XIX’uncu asrın şâir ve hikâyecilerlndendir. Türk edebiyatı tarihi üzerinde incelemeler yaptı, gazetelerde makaleler yazdı. Şiir, roman ve hikâye yayımladı. Şiirlerinde İnce his­ler, güzel hayâller vardır; Büyükada’dakİ aşklarını anlatır. Romanlarında üslûbu canlı cümleleri kısa, İfade açık ve ko­nuşma diline çok yakındır. ____
Şiir Kitapları: 1. Adada Söylediklerim (1886), 2. Gazelle­rim (1894), 3. Zâde-I Şâir (1895), 4. Âsâr-ı Celâl (1896), 5. Sü-rûd (1896). Roman ve hikâyelerinden meşhurları: 1. Dâmen-âlûde (1887), 2. Bir Kadının Hayatı (1890), 3. Küçük Gelin (1892). Diğer eserleri; 1. Cemile, 2. Elvâh-ı Masumane, 3. Os­manlı Edebiyatı Numuneleri, 4. Vicdan Azapları, 5. MuhabbeM Mâderâne, 6. İki Kanarya, 7. Mükafat, !8. Os­manlı Padişahları. (III. Mehmed’e kadar Osmanlı sultanları II kitap.)