Pastoral Şiir
Kır ve doğa güzelliklerini, çobanların doğadaki yaşayışını anlatan şiirlere denir. Özentiden, süsten uzak bir dil kullanılır. Bu tür şiirlerde okuyucuda doğaya karşı bir imrenme uyandırma amaçlanır. Edebiyatımızda Batılı anlamdaki ilk örneği Abdülhak Hamit Tarhan’ın “Sahra” adlı şiiridir.
Pastoral şiirin türleri şunlardır:
İdil: Şairlerin doğa karşısındaki duygulanmasının anlatıldığı kır hayatının güzelliklerinin kaleme alındığı şiirlerdir.
Eglog: Birkaç çobanın kır hayatı, aşk gibi konular üzerinde karşılıklı konuşmaları tarzında yazılan pastoral şiirlerdir.
Doğa güzelliklerinin dile getirdiği çoban ve kır yaşamını anlatan şiirlere pastoral şiir denir.
BAŞKA BİR KAYNAK:
Bu şiirlerde söz oyunları yapılmaz. Gösterişten ve yapmacıktan uzak yalın bir dille yazılır. Kökeninde doğaya duyulan sevgi ve özgür yaşama özlem vardır.
İdil ve eglog olmak üzere iki türü vardır.
İdil, tek kişinin ağzından yazılır. Çobanı! aşkı ve kırsal güzellikleri anlatır. Kısa şiirlerdir.
Eglog, birkaç çobanın karşılıklı konuşmasıyla yazılır. Yine, aşkı ve kır yaşamını anlatır.
Pastoral Şiir Örneği:
Akşam sofrası yerde hazır,
Yorgunlara mindeherle
hasır.
Ne güzel, ne bulunmaz
gündü, Güneş dağın ardına
indi.
Çavdar somunu, bulgur ve
bıçak, Esmerleşen akşamla
sıcak.
Duyulan tek kuş sesi
şimdi. Ovanın sessizliği
belki.
Bölüştük ekmeği egemen
Babaca, yanaşma ve
çoban. Doğa baştan başa
dingindi.