İSMAİL SAFA

(1867-1901)
Şair. Babası Behçet Bey’in Hicaz Vilâyeti Mektupçulu­ğunda bulunduğu yıllarda, Mekke’de doğdu. Peyami Safa’nın babasıdır. Öğrenimini Dârüşşafaka’da yaptı. Evkaf ve Posta Nezareti’nde kâtiplik, İstanbul idadilerinde öğret­menlik, gazetecilik yaptı. 1900’de, siyasî faaliyetlerinden dolayı tevkif edildi» sonra Sivas’a sürüldü ve orada öldü.
Tanzimat’tan Servet-i Fü nun’a geçiş döneminde eser ve­ren şâirlerdendir. Şiirlerinde hem eski, hem yeni edebiyatın özellikleri vardır. Muallim Naci bu şâir İçin “şair-i mâderzat” (anadan doğma şair) demiştir. A.Hâmid, Recal-zâde Ekrem ve Muallim Naci’nin tesirinde kalmıştır. Duygu­lu, lirik şiirleri vardır.
Şiir kitapları: 1. Sunûhât (1889), 2. Huz mâ Safa (babası­nın şiirleri de bu kitaptadır, 1891), 3. Mevlid-İ Pederi Ziyaret (manzum seyahat notları, 1894), 4. Menslyât (1896), 5. Intâk-ı Hakk’ın Tahmisi (1912), 6. Hissiyat (1912), 7. Mağdüre-I Sevda (manzum hikâye, 1891). Diğer eserleri: 1. MÜ(ftnazât-ı Edeblyye (1896), 2. Muhakemât-ı Edeblyye (1913, bu İki eser çeşitli dergilerde çıkan yazılardan meydana gelmiştir), 3. Vehâmetll Sevdalar (kardeşi İsmail Vefa İle birlikte, Fransız­ca’dan tercüme).
(Türk Düşüncesi Dergisi’nin Nisan-1954 sayısı İsmail Sa­fa hattra sayısıdır.]